Letthe is slechthorend en kan daardoor nauwelijks het online onderwijs volgen. Maar hulp kreeg ze lange tijd niet.
Letthe Riemen (Foto door Amber Leijen)
Te slecht horen om online colleges te kunnen volgen, maar niet doof genoeg zijn om ondersteuning te krijgen. Het tekent het jaar van Letthe Riemen (25). De student Economie en Recht kan hierdoor al een jaar geen onderwijs volgen. “Mijn leven staat onnodig al een jaar stil. Een oplossing voor mijn probleem is niet moeilijk, maar de regels zitten in de weg.”
Voor EM spreek ik met de 25-jarige Letthe. Door de gebrekkige geluidskwaliteit van de online colleges kan zijn geen onderwijs volgen tijdens de pandemie. Iedereen wil haar helpen, maar regelszijn regels op de universiteit. En dus loopt ze steeds weer tegen dezelfde bureaucratische muur aan.
Ze droomden van een studietijd in het buitenland, liefst in Rotterdam, en toen kwam de pandemie. Toch heeft het coronavirus deze internationale eerstejaars niet tegengehouden. Hoe verloopt hun eerste studiejaar in Rotterdam?
Alexandra Pop (18) heeft nog geen seconde spijt van haar verhuizing uit Roemenië. Zelfs als Nederland in een lockdown gaat en ze helemaal niet meer naar buiten mag. De nieuwe omgeving, mensen en studie, het voelt aan als een avontuur. “Het is een nieuw hoofdstuk in mijn leven.”
We hebben nog een lange weg te gaan, zeggen deze drie studenten. Het protest bij de Erasmusbrug in juni heeft ze wel hoop en vertrouwen voor de toekomst gegeven.
Het was afgelopen zaterdag vier maanden geleden dat er in Rotterdam geprotesteerd werd tegen politiegeweld en alle andere vormen van institutioneel racisme. Duizenden mensen stonden op 3 juni 2020 op en rond de Erasmusbrug. Onder hen ook veel studenten. Drie EUR-studenten blikken terug.
Hier wel het historisch kader dat bij het artikel staat: Protest tegen het slavernijsysteem en de erfenis daarvan is allesbehalve nieuw. Het is zo oud als de trans-Atlantische slavenhandel zelf. Ook in Rotterdam klonk dit protest. Bijvoorbeeld al in de zeventiende eeuw, vertelt hoogleraar Alex van Stipriaan in de vierde aflevering van Nooit Bewust Opgeslagen, de podcast van EM over het Rotterdamse slavernijverleden. Protest klonk omdat slavernij in strijd zou zijn met het christelijk geloof, gelovigen vonden het onmenselijk. “En soms was het protest niet eens op basis van een moreel oordeel, maar op basis van de overtuiging dat slavernij niet efficiënt was.”
Het protest vond ook weerklank bij prominente Nederlanders. De bekende Rotterdamse schrijver en rechtsgeleerde Hugo de Groot (1583 – 1645), wiens standbeeld aan de Coolsingel staat, was een van hen. “Hij keerde zich op juridische gronden, en ook morele gronden tegen de slavernij. Hij gebruikte de literatuur over slavernij uit de oudheid, want daar was hij bekend mee.”
Tijdens de crisis presenteerde Tessa Hofland plotseling de dagelijkse talkshow Erasmus TV. Ze behield haar rust tijdens het fietsen door een lege stad.
EM-redacteur Tessa Hofland was de afgelopen maanden de vaste presentator van Erasmus TV. ‘s Ochtends om half acht fietste zij door de uitgestorven stad, op weg naar de verlaten campus. Met weemoed blikt ze terug.
—
‘Hee Tessa, dank dat je dit wilde doen.’ ‘Sorry? Doen? Wat doen?’
Tegelijkertijd draaien mijn hoofd en dat van een collega richting een grote tafel die omringd is door drie indrukwekkende camera’s en een legertje felle lampen. Mijn ogen dwalen af naar de lege stoel aan het hoofd, die van de presentator. Die stoel was dus van mij.
‘Oh. Ooooh.’
Dat was aflevering één van Erasmus TV. Het idee ‘om iets met video’ te doen op de eerste maandag van de campuslockdown was in het weekend een tikkie gegroeid. Vijftien minuten voorbereidingstijd, geen presentatie-ervaring, niet de beste haardag, wel bewapend met vragen van bezorgde studenten en wat medewerkers. Niet alleen de camera’s keken toe. De studio stond vol met technici, communicatiemensen en medewerkers van het Education Lab.
Per aflevering wordt de studio leger, ook wij spreken onze gasten regelmatig via Skype. Blijf weg van de campus werd de nieuwe regel. Maar terwijl iedereen thuiswerkt, fiets ik meerdere keren per week toch naar de campus. In recordtijd. De stad is verlaten, zeker als ik om half acht ’s ochtends wegfiets uit Rotterdam-Noord. Omfietsen om stoplichten te vermijden is niet meer nodig. Langs de Hofbogen en de Stroveer ben je zo bij de haast autoloze Goudsesingel. Zelfs de Meent is zo overgestoken. Oostplein heb ik bij daglicht nog nooit zo verlaten gezien.
Die fietstocht is het rustmomentje van de dag. De reis door het stille, vroege, langzaam groener wordende Rotterdam is mijn moment om even te ademen. Want voordat iedereen in joggingsbroek, bh-loos en/of met ongewassen haar achter de laptop kruipt, fiets ik al met geföhnd haar en beschilderde lippen door de stad. Op de campus is het voorbereiden, checken of mijn lippenstift niet tot achter mijn oren zit, gasten ontvangen, presenteren, weer lekker snel naar huis fietsen, vergaderen over de volgende editie, voorbereiden, gasten voorspreken, uitzending online zetten en op tijd naar bed voor de volgende uitzending.
De afgelopen weken werd het langzaam maar zeker weer drukker in de stad. Stoplichten negeren kan weer alleen met gevaar voor eigen leven. Sprekers willen weer dolgraag de studio bezoeken. Uurtje rijden? Geen probleem. “Mag ik alsjeblieft weer eens naar de campus komen?” krijgen we zelfs te horen.
Begrijp me niet verkeerd: het was te gek en fantastisch dat ik de kans kreeg om iets nieuws te leren tijdens de coronamaanden. Maar intens, heftig en veel was het ook. En nu auto’s in de wijken en bij uitritten van de Oude Dijk weer langs fietsers zoeven, lijkt het rustige Rotterdam van de coronaperiode ver weg, net als het rustmoment van fietsen door het stadse ochtendlicht. Nu de 41e en laatste aflevering voor de zomerstop achter de rug is, is er gelukkig weer tijd om naar het terras te fietsen. Daar ontspan ik ook.
“We zien het wel vaker: studenten van de EUR die nog met de dader in college zitten”, zegt Léontine Verberg. Bij de casemanager van het Centrum Seksueel Geweld komt een verhaal als dat van studente Cece Dao regelmatig voorbij. De Vietnamese studente Communicatie & Media (IBCoM) begon in maart een petitie om haar vermeende aanrander, een studiegenoot, te schorsen, zodat ze hem niet meer tegen het lijf zou lopen op de campus.
Nadat Dao de petitie begon, kreeg ze naar eigen zeggen heel veel reacties van studenten met soortgelijke verhalen. In tegenstelling tot Dao doen ze vaak geen aangifte, uit angst voor reacties en (oordelende) vragen. Het Centrum Seksueel Geweld (CSG) hoort vaker vergelijkbare verhalen van EUR-studenten, maar kan vanwege de privacy van de slachtoffers niet verder ingaan op specifieke zaken. Wel roept Verberg slachtoffers op om vooral langs te komen bij het CSG. “Je doet jezelf tekort als je dat niet doet”, zegt ze. Zedenrechercheur Lincy Lansbergen van de Politie Rotterdam en casemanager Verberg van het (CSG) leggen uit wat je kunt verwachten als je melding maakt van seksueel geweld.
Studenten van het Erasmus MC willen de zorg van de toekomst veranderen. Daar gaan ze de 20 duizend euro gekregen subsidie van ECHO, het landelijke Expertisecentrum Diversiteitsbeleid voor hoger onderwijs, voor gebruiken. De zorg en dus het onderwijs moet meer inclusief en divers worden. “We leren nu vaak één behandelmethode, maar dat is niet altijd de beste manier.”
Tessa Hofland 